Το τελευταίο κουδούνι των παιδικών μας χρόνων...

Του
Χριστόφορου Παπαδάκη

Τα σχολεία κλείνουν σε λίγο. Βλέπεις μπήκε ο Ιούνιος. Ο καλύτερος μας μήνας....Βέβαια, εμείς τα παιδιά του χωριού, είχαμε κατά νου, ότι τώρα που κλείνουν τα σχολεία, θα στρωθούμε στη δουλειά. Δεν είμαστε εμείς μόνο για τις βόλτες όπως τα κοπέλια στη χώρα. Αλλά δεν πειράζει βρε. Τουλάχιστον θα είμαστε μακρυά από μαθήματα, από σχολεία, από σκοτούρες και μετά πάλι τον Σεπτέμβριο....

θα ξαναπάμε για να φοιτήσουμε στην παραπάνω τάξη του Δημοτικού Σχολείου...Αλλά πού θα πάει βρε. Δεν θα μπούμε στο Γυμνάσιο; Εκεί να δεις βόλτες και αλητείες....

Όταν έμπαινε ο Ιούνιος, δεν μας χωρούσε ούτε το σπίτι μας, ούτε η σχολική αίθουσα. Ήδη από την άνοιξη κάτι παθαίναμε βρε παιδί μου. Δεν μπορούσαν να μας κάνουν καλά. Τι κι αν μας έδερναν οι δάσκαλοι για να γίνουμε λέει "αθρώποι". Μωρέ εμείς δεν καταλαβαίναμε από τέτοια... Γιατί είμαστε τα παιδιά του χωριού. Ήμασταν τα παιδιά του χωριού και μας άρεσε αυτό....

Και όταν τα σχολεία έκλειναν, πιάναμε τα σοκάκια, τις αλάνες, τους δρόμους, αλλά βοηθάγαμε και στα χωράφια. Βοηθάγαμε στα ζώα. Όλα τα κάναμε. Και ήταν ακόμα τότε, που το καρπούζι μύριζε καρπούζι, η ντομάτα μύριζε ντομάτα, το σταφύλι έλαμπε αν και χωρίς φάρμακα, μόνο με το θειάφι, τρυγούσαμε, παίζαμε, διασκεδάζαμε, μαλώναμε, τα βρίσκαμε, ερωτευόμασταν, πληγωνόμασταν, μέχρι να ερωτευτούμε ξανά και να ξαναζήσουμε έναν ακόμη..."έρωτα της ζωής μας"....

Μπήκε λοιπόν ο Ιούνιος. Κι εμείς αν και καθόμαστε στο θρανίο, έχουμε στραμμένο μονίμως το βλέμμα μας προς το παράθυρο. Έξω στα τεράστια πεύκα. Στη φύση που ντύθηκε το χρώμα του καλοκαιριού. Στα ξερά χόρτα που μας καλούν να τρέξουμε κοντά τους, να πέσουμε πάνω τους και να τεντωθούμε τεμπέλικα για να ξεκουραστούμε λιγάκι, να πάρουμε δυνάμεις πριν απ΄ το επόμενο παιχνίδι....

Το χωριό έτσι κι αλλιώς έχει αλλάξει "ρούχο"... Έβγαλε τα χειμωνιάτικα κι έβαλε τα καλοκαιρινά του. Τα καφενεία είναι γεμάτα. Οι τσικουδιές πάνε κι έρχονται. Τα κομπολόγια και ο χτύπος από τα φλυτζάνια του καφέ, μπερδεύονται με την οχλαγωγία και τα γέλια των μεγάλων, δημιουργώντας μία γνώριμη μελωδία, που την ακούγαμε πάντοτε κάθε φορά που έμπαινε το καλοκαίρι...

Σήμερα το καλοκαίρι και ο χειμώνας δεν έχουν διαφορά. Δεν υπάρχει άνοιξη, ούτε φθινόπωρο. Δεν υπάρχει καν το παλιό σχολείο με τις τρυπημένες λαμαρίνες και τα μαγειρεία των Γερμανών απ΄ έξω, που μετά τα χρησιμοποιούσαν οι αρχές για τα συσσίτια των μαθητών σε μια Ελλάδα που πάλευε να ξανασταθεί όρθια...

Κάθε φορά που περνάω από κει, κοιτάζοντας χιλιάδες τόνους από μπετά, μια παιδική χαρά με χώρο άθλησης και λίγο παραπάνω - εκεί όπου είχαμε τότε το γήπεδο μας - το καινούργιο σχολικό συγκρότημα της Ρογδιάς, θυμάμαι...

Θυμάμαι το τελευταίο κουδούνι και τους δασκάλους που άφηναν τη βέργα πάνω στην έδρα για να ευχηθούν "καλό καλοκαίρι" και να μας συμβουλέψουν το Σεπτέμβριο να έχουμε αλλάξει προς το καλύτερο... Μα μέχρι να μας τα πούνε όλ΄ αυτά, εμείς είχαμε γίνει καπνός...

Πάντα υπάρχει ένα τελευταίο κουδούνι...Αλλά το τελευταίο κουδούνι που σηματοδοτούσε τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδικών μας χρόνων, σαν να το ακούω πάντα, κάθε φορά που έρχεται ο Ιούνης....

Καλό Μήνα, λοιπόν, για τα παιδιά που μεγάλωσαν, για τα παιδιά που μεγαλώνουν, για όλα τα παιδιά του κόσμου...