Το όνειρο κάθε συνταξιούχου ...όταν πεθάνει...

ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΙΣ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2008

Του
Χριστόφορου Παπαδάκη

Για μας δουλεύει η κυβέρνηση. Να έχουμε δουλειά και στα γεράματα. Να είμαστε ενεργοί πολίτες ακόμη κι όταν θα είμαστε χούφταλα. Και να αισθανόμαστε την υπερηφάνεια που νιώθει κάθε εργαζόμενος "νέος" - άσχετα αν έχει ξεπεράσει τα 50 και τα 55 χρόνια - όταν θα παίρνει το μηνιάτικο και θα το ξοδεύει αμέσως για τα φάρμακά του, χωρίς να έχει να περάσει για τον υπόλοιπο μήνα. Αλλά δεν πειράζει. Το κεφάλι ψηλά, δεν έγινε και τίποτα. Γιατί δηλαδή";...



Καλύτερα είναι να ξημεροβραδιάζεσαι στα καφενεία και να παίζεις πρέφα, χωρίς να έχεις τα λεφτά - που λέει ο λόγος - να πιεις και κάνα καφέ για περάσει η ώρα; 

Δουλειά ως τα 65. Δουλειά και άγιος ο Θεός. Και κάποια στιγμή, παθαίνεις εγκεφαλικό εν ώρα εργασίας και γίνεσαι και ήρωας στα μάτια των άλλων συνανθρώπων σου, που γρήγορα θα έρθουν κι αυτοί κοντά σου στον κάτω κόσμο που θα πας. Δεν ξέρω, αλλά ίσως η κυβέρνηση να έχει κάνει συμφωνία με τον κάτω κόσμο ώστε σε αυτή τη ζωή να μην προλάβεις να πάρεις σύνταξη - άρα οικονομία στην... Οικονομία της ένδοξης πατρίδας μας - ενώ δεν αποκλείεται να υπάρχει κι εκεί κάτω δουλειά για να την κάνεις και να μην πλήττεις, αδελφέ, ούτε... εν τόπω χλοερώ.

Νομίζω, λοιπόν, ότι η Ελλάδα βαδίζει σωστά. Και οι Έλληνες οφείλουν να υπερασπιστούν την κεντρική εξουσία για ένα καλύτερο αύριο... Ξέρετε για ποιους; Για τους βουλευτές μας, που με μερικά χρονάκια έχουν βγει στη σύνταξη και πίνουν τον καφέ τους στην υγειά όλων εμάς, των κορόιδων... 

Για το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, που αμείβεται με κάμποσες χιλιάδες ευρώ το μήνα αλλά μας καλεί όλους εμάς να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι. Για όλους εκείνους που τρώνε με χρυσά κουτάλια αλλά όταν θα καθίσουν να αποφασίσουν για το λαό τότε αγριεύουν, σοβαρεύουν και παίρνουν τις αυστηρότερες αποφάσεις για το μέλλον μας, το αβέβαιο και σκοτεινό, που γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό όταν πρόκειται να δουλεύεις μέχρι να σου χτυπήσει ο χάροντας την πόρτα.
Εμπρός λοιπόν, πολλή δουλειά, πολλά χρόνια εργασίας, λιγότερες συντάξεις, μικρότερες παροχές, ακόμη λιγότερα προνόμια... Και το όνειρο που μπορείς να κάνεις, φίλε μου Έλληνα του 21ου αιώνα, είναι μονάχα ένα: Να εξασφαλίσεις για τα γεράματα έναν χώρο άνετο και δροσερό σε κάποιο νεκροταφείο - αλλά κι εκεί ένσημα θα κολλάς κακομοίρη μου. Τι νόμιζες, ότι θα τη γλίτωνες;