Ένα ταξίδι αναμνήσεων μιας γενιάς που μεγάλωσε αλλιώς...

(Αναδημοσίευση από το kivotosblog. Ανάρτηση Ιουλίου 2016)

Ένα ταξίδι η ζωή μας...
Μεγαλώνουμε, χωρίς να το θέλουμε, αλλά έτσι είναι...Και δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει...
Μια απόφαση, ένα τηλέφωνο και αρχίζει η αναζήτηση. "Θα προσπαθήσουμε να βρούμε παλιούς συμμαθητές από το τμήμα μας, στην τρίτη Λυκείου"...

Η Ράνια πήρε την απόφαση, μου τηλεφώνησε και αυτό ήταν. Μία πρώτη συνάντηση για να κουβεντιάσουμε τα...οργανωτικά, έγινε στο τόπο που είχαμε επιλέξει. Πιτσαρία Donato, τέρμα Θερίσου στο Ηράκλειο. Ο ιδιοκτήτης Νίκος Συγλέτος ήταν κι αυτός στο Γ4 του 5ου ΤΕΛ Ηρακλείου στην περιοχή "Τάλως" το έτος 1989.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Αλλάξαμε; Πόσο; Γνωριζόμαστε; Αν συναντηθούμε θα αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο; Για να δούμε!
Πρώτη συνάντηση της..."οργανωτικής επιτροπής" την Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016...Και ιδού η πρώτη παρεούλα από τα χρόνια τα μαθητικά...

Από αριστερά Κώστας, Χριστόφορος, Νίκος, Ράνια

Πόσο αλλάξαμε; 

Κάτω από τον Πύργο του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη.

Ήταν μέσα Απριλίου του 1989. Στην Πολυήμερη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Φωτογραφία κάτω από τον πύργο του ΟΤΕ. Χριστόφορος και Ράνια. 

Απρίλιος 1989. Θεσσαλονίκη

Και να και πάλι, με τη Ράνια Ρογδάκη στη συνάντηση της Πέμπτης, στο Ηράκλειο...

Ιούλιος 2016. Ηράκλειο

Επιστροφή με το "Κνωσός" από Πειραιά προς Ηράκλειο, κατά την επιστροφή από την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Με τον Κώστα, τότε...

Απρίλιος 1989. Στο πλοίο "Κνωσός"

Με τον Κώστα Μποτζάκη, σήμερα...

Ιούλιος 2016. Ηράκλειο

Σάββατο βράδυ. 23 Ιουλίου 2016. Παρέα συμμαθητών της τρίτης λυκείου, του 5ου ΤΕΛ. Όσους μπορέσαμε και βρήκαμε μέσα σε μερικές ημέρες...

Από αριστερά η Ζωή, η Ράνια, ο Χριστόφορος, ο Μιχάλης, η Μαρία, ο Νίκος, η Ελένη,

 ο Κώστας και η Κατερίνα

Η ίδια παρέα συμπληρωμένη από την παρουσία της Ρένιας, της συζύγου του Νίκου, που ήταν επίσης μαθήτρια κατά την ίδια περίοδο.

Κι αφού, λοιπόν, συναντηθήκαμε, έδιναν κι έπαιρναν τα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες...

Και από τις βαρύγδουπες αναλύσεις, "πώς ήταν τότε η ζωή μας και πώς είναι η ζωή των σημερινών εφήβων", δεν άργησε να "ανάψει" και το κέφι, καθώς οι ιστορίες εκείνης της εποχής, σήμερα μας φαίνονται τόσο αστείες και τόσο χαριτωμένες!

Είμαστε εμείς, που μεγαλώσαμε χωρίς κινητά, που παίξαμε στις αλάνες, που γνωρίσαμε όλη την εξέλιξη της τεχνολογίας...

Ευτυχώς, που ξέχασα να μεγαλώσω...

Δεν φταίω εγώ, που μεγαλώνω...

ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...