Είναι η πιο χαρούμενη στιγμή...Εκεί που έχεις εξαντληθεί να ραβδίζεις (με το ραβδί ακόμα εκείνη την περίοδο), βλέπεις τον πατέρα να αρχίζει την προετοιμασία του σουβλίσματος, τοποθετώντας σε μία ξύλινη, αυτοσχέδια σούβλα το κρέας, με τη βοήθεια της μητέρας και του βενιαμίν της οικογένειας. Του σημερινού παπά Δημήτρη, πατέρα τριών κοριτσιών, που στη φωτογραφία ποζάρει όλος καμάρι, κρατώντας τη σούβλα για να βοηθήσει τους γονείς μας....
Η Αργυρώ πιο πάνω, καθώς δουλεύει, μετά από την παραίνεση του φωτογράφου, (δεν θυμάμαι αν ήμουν εγώ ή κάποιος από τα υπόλοιπα αδέλφια), σταματάει για λίγο να βάζει τις ελιές στο τσουβάλι και ποζάρει κι εκείνη στο φωτογραφικό φακό...
Και αφού είναι έτοιμο το κρέας η οικογένεια κάθεται και αρχίζει το φαγητό...Απουσιάζει η άλλη αδελφή, η Βαγγελιώ που βρίσκεται...πίσω από την κάμερα για τις ανάγκες της φωτογράφισης...
Μέρες Χριστουγέννων. Ορεινή περιοχή Αγίας Άννας στη Ροδιά. Τα παιδικά μας χρόνια, συνδεδεμένα απόλυτα με το μάζεμα της ελιάς, τέτοιες εορταστικές ημέρες, που για μας δεν ήταν μέρες ξεκούρασης από το σχολειό, ούτε...εκτόνωσης της εφηβικής μας "επαναστατικότητας", αλλά ήταν δύσκολες, κουραστικές ημέρες, που όμως ακριβώς γι αυτό, δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Τις μέρες των Χριστουγέννων, όλη η οικογένεια βρισκόταν επί ποδός για το μάζεμα της ελιάς, με συνέπεια όταν τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, καθόμασταν στο σπίτι, να νοιώθουμε πραγματικά πόσο ξεχωριστές ήταν αυτές οι μέρες και να τις απολαμβάνουμε, γύρω απ΄ τη ξυλόσομπα...
Ο παππούς ο Πέτρος και η γιαγιά η Ευαγγελία, στην ίδια περιοχή, μέρες και πάλι γιορτών, καθώς ραβδίζουν τα μουρέλα, που ακόμα τότε ήταν μικρά δέντρα με ελάχιστο καρπό.
Θυμάμαι τις παραμονές των Χριστουγέννων, να μπαίνουμε στο σπίτι μας και να μας έρχεται στα παγωμένα τα μουτράκια μας η λαύρα από την ξυλόσομπα. Στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80 υπήρχε ακόμα...ο χειμώνας ως εποχή και δεν έκανε αστεία...
Όταν λοιπόν κρατάω στα χέρια μου αυτές τις φωτογραφίες, νοιώθω ότι ξαναγίνομαι παιδί, ξαναγίνομαι έφηβος και θέλω σήμερα με τη δύναμη της τεχνολογίας, όλα αυτά τα συναισθήματα να τα μοιραστώ μαζί σας και να σας εκφράσω ταυτόχρονα και μια πολύ σημαντική ευχή... Να μην ξεχάσετε ποτέ τα Χριστούγεννα των παιδικών σας χρόνων, ακόμα και τις δύσκολες στιγμές αυτών των εποχών, κρατώντας πάντα μέσα σας βαθιά το συναίσθημα της θύμησης και της αγάπης για το χωριό που γεννηθήκατε. Για τους ανθρώπους που σας γέννησαν. Για τους παππούδες, τις γιαγιάδες, όλους όσους πια σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή σας, αλλά κάπου ψηλά θα βρίσκονται και θα μας βλέπουν με χαμόγελο...
Χρόνια Πολλά λοιπόν. Καλά Χριστούγεννα να έχουμε!!!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.