Ήμουν κι εγώ εκεί...

Ήμουν κι εγώ εκεί... Ένα συνηθισμένο πρωινό στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Μια κλασσική γειτονιά της Ρογδιάς, με τις γειτόνισσες να έχουν βγει από τα σπίτια τους, για να δουν την πραμάτεια του πραματευτή και να κρίνουν αν επιθυμούν και αν μπορούν βέβαια να αγοράσουν αυτό που εμπορεύεται...

Στο "Κάτω Χωριό", στο σπίτι της γιαγιάς Ευαγγελίας και του παππού Πέτρου, η γειτονιά είναι στο πόδι, ενώ τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα, μαζεύτηκαν κι εκείνα γύρω από τον ξένο επισκέπτη, για να περιεργαστούν τα εμπορεύματα του... Το καλντερίμι, οι αποθήκες, οι σταύλοι και ο ξυλόφουρνος, σε μια φτωχή κοινωνία που πάλευε για την επιβίωση.

Την εικόνα απαθανατίζει τότε ένας τουρίστας, που έτυχε να περνάει από τη γειτονιά και του άρεσε αυτό το σκηνικό, με τις γυναίκες του χωριού, τα παιδάκια, τις γριούλες, το φτωχό πραματευτή, σε μια Ελλάδα που ήταν ήδη μες στον γύψο της δικτατορίας, σαν να μην την έφταναν όσα είχε περάσει στην κατοχή και τον εμφύλιο...

Αλλά οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους. Η κάθε γειτονιά είχε ζωή. Οι γυναίκες μαζεύονταν έξω από τα σπίτια ή έκαναν επισκέψεις και όλα τους τα προβλήματα τα συζητούσαν μεταξύ τους και αλληλοβοηθούνταν οι οικογένειες του χωριού. Οι άντρες στα χωράφια, οι νεαροί παρέες υπό τους ήχους του Καζαντζίδη, του Μητροπάνου, του Πουλόπουλου, του Ξυλούρη, να στήνουν γλέντια από το τίποτα, ζώντας τις δυσκολίες αυτής της εποχής, αλλά έχοντας και ο ένας τη στήριξη του άλλου...

Αρχές δεκαετίας του 1970... Ένα συνηθισμένο πρωινό για τις γυναίκες του χωριού. Μια γειτονιά στη Ρογδιά. Ήμουν κι εγώ εκεί. Κι αδελφός μου. Στην αγκαλιά της μάνας μου εγώ. Κι αυτός στην αγκαλιά της γιαγιάς μου. Αυτή η γειτονιά είναι σήμερα αγνώριστη. Όπως αγνώριστη έχει γίνει και η ίδια η ζωή των ανθρώπων στη σύγχρονη Ελλάδα. Μια Ελλάδα χωρίς γειτονιές τόσο ζωντανές, τόσο ανθρώπινες...

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ