Του χρόνου οι φουρτούνες...

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ...
ΝΑΥΑΓΟΥ

Παραμονές Χριστουγέννων και στα γραφεία της εφημερίδας επικρατούσε μία συγκρατημένη αισιοδοξία, ότι θα βρεθούν και τούτη τη χρονιά τα χρήματα να πάρουμε το δώρο μας μέχρι τελευταίας δραχμής.... Ας είναι καλά ο καλοσυνάτος ο κυρ Θόδωρος, που έτρεχε πανικόβλητος χτυπώντας πόρτες στους συνδρομητές και τους πελάτες μας, σχεδόν παρακαλώντας τους να δώσουν ένα μέρος από τα χρήματα που μας χρωστούσαν...


Αδύνατος όπως ήταν, (δηλαδή εξαιρετικά αδύνατος), έπαιρνε το μοτοποδήλατο του και τον θυμάμαι να τον κουνάει ο αέρας κι εκείνος να κουλουριάζεται πάνω στα τιμόνι, έχοντας για προστασία του από το κρύο την εφημερίδα που έβαζε πάντα μπροστά στο θώρακα, κάτω από την μπλούζα του. Παλιό και δοκιμασμένο κόλπο...των φτωχών, για να μην παθαίνει κάποιος πνευμονία, χρησιμοποιώντας δίκυκλα σε μέρες με κρύο, κάτι που αν μπορούσε ο κυρ Θόδωρος φυσικά και θα απέφευγε... Αν μπορούσε θα κάπνιζε και το τσιγάρο του ολόκληρο. Και δεν θα το έκοβε στη μέση ο φουκαράς, τάχα μου πως το κάνει για να μην καπνίζει πολύ...

Ο εκδότης είχε δώσει σαφέστατη εντολή. "Να βρείτε λεφτά για τους εργαζόμενους. Να μην μείνει κανείς απλήρωτος"... Θυμάμαι τη Γιούλη να μετράει φραγκοδίφραγκα, σε ένα κλίμα προβληματισμού συζητώντας με τον κυρ Θόδωρο, για τις εισπράξεις που είχε κάνει, πού αλλού θα μπορούσε να πάει, κοιτώντας τους καταλόγους με τους πελάτες που χρωστούσαν χρήματα στην εφημερίδα.

Παραμονή Χριστουγέννων. Το ίδιο σκηνικό κάθε χρόνο. Ένας - ένας καλούνταν από τη Γιούλη και ελάμβανε το δώρο του σε πολλά πενηντάρικα και κατοστάρικα και λίγα χιλιάρικα και πεντακοσάρικα. Μέχρι να μας καλέσουν, καθόμασταν στο υπόγειο όπου ήταν τα γραφεία των συντακτών και δουλεύαμε ανυπομονώντας να πληρωθούμε, για να μπορέσουμε να περάσουμε κι εμείς Χριστούγεννα στα σπίτια μας.

Μια ομάδα ανθρώπων, σαν οικογένεια, μοιραζόμασταν πολλά μεταξύ μας, ανταλλάσσαμε ευχές, μαλώναμε κάποιες φορές αλλά μετά πάλι τα βρίσκαμε και η ζωή συνεχιζόταν. Κάθε χρόνο, το ίδιο σκηνικό, οι ίδιες αγωνίες, τα ίδια συναισθήματα.

Σήμερα ούτε η εφημερίδα αυτή υπάρχει. Ούτε ο εκδότης. Ούτε ο κυρ Θόδωρος. Ούτε και η Γιούλη που έφυγε νωρίς λόγω της επάρατης νόσου...

Αλλά όποτε περνάω από κει, σαν να βλέπω τον κυρ Θόδωρο με το κομμένο τσιγάρο στο στόμα, να προσπαθεί να βάλει μπρος το δίκυκλο μοτοποδήλατο του, για να ξεκινήσει τις εισπράξεις και τη μεταφορά της αλληλογραφίας. Σαν να βλέπω κι εμάς κάτω στο υπόγειο, να γράφουμε χειρόγραφα το ρεπορτάζ, που για να το έχουμε το θέμα έτοιμο και σωστό, αξιοποιούσαμε κάθε μας πηγή, ακόμα και τον περιπτερά της γειτονιάς...

Από το πρωί που πιάναμε δουλειά, μέχρι και τη νύχτα, ή τα μεσάνυχτα ανάλογα τα γεγονότα, η Δημοσιογραφία εκείνης της εποχής ήταν μία αδιάκοπη μάχη αξιοπιστίας και τεκμηρίωσης. Όποιος έχει προλάβει, όποιος έχει περάσει από τα δημοσιογραφικά γραφεία της δεκαετίας του ΄90, μπορεί να καταλάβει...Μπορεί να θυμηθεί...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους...Και μια ευχή θα ήταν...να μην ξεχνάμε ποτέ τους ανθρώπους εκείνους που πέρασαν κάποτε απ΄τη ζωή μας και χάθηκαν κάποια στιγμή, στου χρόνου τις φουρτούνες...