Δείτε την άλλη παραπέρα πώς γελάει. Αν ήταν όμως το παιδί της; Θα μπορούσε... |
Το Γράμμα του ...Ναυαγού |
Λέω να μείνω για πάντα σε τούτο το νησί. Όταν διαβάζω όμως τέτοια καλά νέα, αρχίζω να ελπίζω και ξαναστρέφω την προσοχή μου στο Καράβι της Ελπίδας...
"Χρειάστηκε", λέει, "να περάσουν τέσσερα χρόνια, όμως τελικά επιβλήθηκε τιμωρία στη γυναίκα που είχε κλωτσήσει παιδί στην Ακρόπολη, την ώρα που εκείνο έπαιζε ακορντεόν"....
Το στιγμιότυπο κατεγράφη στο φακό του βραβευμένου φωτογράφου του Associated Press Δημήτρη Μεσσήνη και όπως ανέφερε ο ίδιος, ύστερα από πιέσεις του Παρατηρητηρίου Ρατσιστικών Εγκλημάτων στην Ελλάδα το θέμα έφτασε στη Βουλή.
Η φωτογραφία είχε διαδοθεί τόσο πολύ, που προφανώς και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έδειχνε δε με τον πλέον τραγικό τρόπο το μίσος σε ανθρώπους, για συνανθρώπους μας, που είναι διαφορετικοί από εκείνους. Ακόμη και αν πρόκειται για ένα μικρό φτωχό παιδί. Ένα παιδί που έπαιζε ακορντεόν στο δρόμο για να ζήσει, αντί να βρίσκεται σπίτι του. Ή αντί να παίζει με άλλα παιδάκια σε κάποια γειτονιά. Αντί ακόμη - ακόμη, να βρίσκεται στο σχολείο.
Διαβάζω επίσης πως γυναίκα που το κλώτσησε, δούλευε σε κοντινό κοσμηματοπωλείο και φαίνεται… πως ενοχλήθηκε. Πλησίασε το παιδί, άρχισε να του φωνάζει και το κλώτσησε με ένα παπούτσι. Του προκάλεσε ένα τραύμα που δεν επουλώνεται. Και δεν μπορεί να επουλώσει ούτε η τιμωρία που της επιβλήθηκε.
Είναι θετικό πάντως, ότι έστω και μετά από 4 χρόνια και 2 αναβολές της εκδίκασης της υπόθεσης, στη γυναίκα επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης τριών μηνών με αναστολή.
Για την εξέλιξη ο φωτογράφος Δημήτρης Μεσσήνης έγραψε χτες στον λογαριασμό του:
«Το 2013 είχα την τύχη (ατυχία για το παιδί) να τραβήξω αυτήν την φωτογραφία κάτω από την Ακρόπολη. Η δημοσίευσή της τότε είχε γίνει viral και μετά από πιέσεις του παρατηρητηρίου ρατσιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα, το θέμα έφτασε στην Βουλή και ασκήθηκε και αυτεπάγγελτη δίωξη κατά της εν λόγω “κυρίας”. 4 χρόνια μετά και 2 αναβολές η κατηγορουμένη καταδικάστηκε ερήμην σε ποινή φυλάκισης 3 μηνών με αναστολή… Είναι στιγμές που νιώθω πολύ περήφανος για το λειτούργημα που ασκούσα όλα αυτά τα χρόνια…»
Είναι κάτι στιγμές όπως αυτή, (σπάνιες πλέον δυστυχώς), που είμαι περήφανος για τη δουλειά που κάνω. Και είναι τόσο λίγες αυτές οι στιγμές και αυτές οι περιπτώσεις. Άντε κοριτσάκι μου τώρα στο σχολείο σου. Είναι Χριστούγεννα. Βγες έξω με τις φίλες σου να παίξεις. Αλλά μην ξεχάσεις ποτέ όλο αυτό που έγινε. Θα είναι για σένα το πιο μεγάλο μάθημα σε αυτή τη τόσο δύσκολη ζωούλα που βιώνεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.