Υπήρχε και αριστερό «Κλικ»

Ο Ναυαγός ξεχώρισε σήμερα το πρωί και αναδημοσιεύει αυτό το εκπληκτικό άρθρο του Δημήτρη Μπούσπουρα, για την κατάσταση που επικρατούσε τη δεκαετία του '80, για να αποδείξει τη σχέση  του Πέτρου Κωστόπουλου με τη..."χαβιαροαριστερά" ή αριστερά των σαλονιών και να καταλήξει σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα...

Διαβάζω σχόλια για τον Πέτρο Κωστόπουλο που δήλωσε ότι τα life style περιοδικά του, «ξεβλάχεψαν» πολλούς Έλληνες που έψαχναν την Ευρώπη.

Θυμίζω όμως ότι πριν από τον Κωστόπουλο υπήρχε μια κίνηση...



που κατέληξε παρόμοια. Το περιοδικό Σχολιαστής εκδίδονταν από στελέχη της Β´ Πανελλαδικής, της διάσπασης δηλαδή του ΚΚΕ εσωτερικού, είχε μεγάλο σχήμα και γυαλιστερό εξώφυλλο με εντυπωσιακές φωτογραφίες.

Στην πραγματικότητα ήταν το πρώτο περιοδικό life style στην Ελλάδα. Ένα λαϊφστάιλ της αριστεράς ίσως. Αυτής που κατέληξε ως χαβιαροαριστερά ή αριστερά των σαλονιών και των συμβούλων ή αλλιώς η αριστερά των δικαιωμάτων που δεν έχει καμία σχέση με την μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Στην Β´ Πανελλαδική υπήρχαν πολύ αξιόλογα άτομα όπως π.χ. ο Τάκης Υπέρμαχος που έτυχε να γνωρίσουμε αλλά πέθανε νωρίς, οι περισσότεροι όμως ήταν έτοιμοι να μπουν στο σύστημα γνωρίζοντας τον χειρισμό των μαζών και της νεολαίας. Πολλά από αυτά τα στελέχη συνεργάστηκαν με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως σύμβουλοι και διευθυντές, έγιναν καθηγητές ή δημοσιογράφοι, άλλοι φτιάξανε μπαρ, ντισκοτέκ ή επιχειρήσεις επικοινωνίας και διαμόρφωσαν ένα κλίμα διαφορετικό στην Ελλάδα του ´80 και του ´90.

Το κύριο χαρακτηριστικό, που ταίριαξε με τον Σχολιαστή, ήταν μία διάχυτη ξενοιασιά στην νεολαία της δεκαετίας του ´80 συνδυαζόμενη με τον χαβαλέ που αντικατέστησε την αγωνιστικότητα και την αριστερή «ποζεριά» της προηγούμενης περιόδου, με τα στρατιωτικά αμπέχονα και τις ινδικές φούστες. Στον Σχολιαστή υπήρχαν κείμενα που αναφέρονται σε κάποια ρεύματα στην Ελλάδα αλλά στρέφονταν κυρίως προς την Ευρώπη με Αλτουσέρ και άλλους διανοούμενους της εσπερίας.

Ας ψάξουμε τι συγκινούσε την κοινωνία και κυρίως τους νέους εκείνη τη δεκαετία του ´80 που αναδείχθηκε το Κλικ. Οι νέοι της αριστεράς ενθουσιάζονταν με το αμερικάνικο στυλ των ταινιών του Νικολαΐδη, διανθισμένες λίγο με υπόνοια 17 Νοέμβρη ή την ταινία «Ρεβάνς» με τον Καφετζόπουλο και την Φέστα και αποδοκίμαζαν υστερικά, στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, το «Δοξόμπους» που είχε αναφορές στο ύστερο Βυζάντιο.

Θέλαμε οπωσδήποτε να γίνουμε Ευρώπη. Παράλληλα υπήρχε ο χαβαλές που εξέφραζαν οι ταινίες του Ζερβού και οι βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη. Από τότε διαμορφώνεται ένας ιδεολογικός – πολιτισμικός διαχωρισμός της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως των τριαντάρηδων – σαραντάρηδων με ένα στρώμα διανοουμένων – σε εισαγωγικά – που έκανε μεταπτυχιακά, δούλευε σαν σύμβουλος και κατανάλωνε πολλά ουίσκια στα μπαρ από τη μία μεριά. Και από την άλλη ο λαός που έβλεπε τις βιντεοταινίες και πήγαινε στα σκυλάδικα. Λίγοι σαν τον Κωστή Παπαγιώργη ήταν ανάμεσα σ’ αυτό και κατανοούσαν τι συνέβαινε.

Η κίνηση των νέων προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν καθολική, ο διχασμός επίσης ήταν καθολικός στην  Ελληνική κοινωνία, με τα νέα στρώματα που αναδύονταν και μετείχαν στο νέο lifestyle του Κλίκ ή της ψηλομύτικης «αριστεράς». Ένας διαχωρισμός που από «λαός και Κολωνάκι» έγινε «μπαρόβιοι και λαός των συνοικιών». Ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο Παν-Παν και ο Ιός της Ελευθεροτυπίας ήταν στην πραγματικότητα από την ίδια μεριά.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
http://blogvirona.blogspot.gr/2018/04/blog-post_29.html#more