"Αξίζει φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο"...

Του Χριστόφορου
Παπαδάκη

Ονειρευόμαστε...
Μια άλλη κοινωνία. Μια χώρα που θα σέβεται το δικαίωμα του φτωχού να ζει με αξιοπρέπεια. Δεν θα τον εξοντώνει και μετά να του προσφέρει..."κουπόνια δωρεάν κοινωνικού τουρισμού" υπό όρους και προϋπόθεσεις... Μια Ελλάδα, δηλαδή ονειρευόμαστε, που δεν θα έχει φτωχούς. Μόνο ανθρώπους θα έχει που θα απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους θα είναι ανάλογες της δουλειάς, της θέσεως και των δυνατοτήτων τους, μέσα από καθεστώς ισονομίας, δικαιοσύνης, ισότητας και κατανόησης.


Ονειρευόμαστε...
Να έχουν όλοι φαγητό, να έχουν όλοι δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στην ψυχαγωγία, στην εκδρομή, στη διασκέδαση, στη ζωή. Χωρίς διαχωρισμούς σε "λαϊκούς" και γιάπηδες, σε "φτωχαδάκια" και λεφτάδες. Να ζεις εσύ που έχεις. Να ζω κι εγώ που δεν γεννήθηκα από πλούσιους γονείς. Και να έχουμε κι οι δυο μας τα ίδια δικαιώματα, άσχετα αν ξεκινήσαμε τη ζωή μας, από άλλες αφετηρίες. Να ονειρεύεσαι εσύ, μα να μπορώ να έχω το δικαίωμα, να ονειρεύομαι κι εγώ...

Ονειρευόμαστε...
Μια κοινωνία που θα δίνει κυρίαρχο βάρος στον τομέα της δωρεάν υγείας και παιδείας. Όσα νοσοκομεία χρειάζεται ο λαός να χτίζονται παντού. Και το κράτος να προσλαμβάνει όσους γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους και οδηγούς ασθενοφόρων χρειάζονται, χωρίς να κάνει "οικονομία" στην υγεία των φτωχών που σήμερα θα πέθαιναν αν δεν έβρισκαν μπροστά τους, τους σημερινούς ήρωες γιατρούς.  Και πολλοί πεθαίνουν, δηλαδή, αλλά δεν το μαθαίνουν ποτέ τα καθεστωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των Αθηνών και αν το μαθαίνουν, σιγά να μην το "βγάλουν" προς τα έξω...

Ονειρευόμαστε...
Να έχουμε δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα. Ένα κράτος που θα χτίσει πάρα πολλά σχολεία υπερσύγχρονα, γιατί τα έχουμε απόλυτα ανάγκη. Και θα αρχίσει να προσλαμβάνει χιλιάδες εκπαιδευτικούς, επενδύοντας στην παιδεία, στελεχώνοντας τα σχολεία, από τους παιδικούς σταθμούς μέχρι και τα πανεπιστήμια. Γιατί λεφτά υπάρχουν. Και όταν τα λεφτά τα παίρνεις από τους πλούσιους με τη μορφή μιας δίκαιης φορολογίας για να τα κατανείμεις στους φτωχούς, τότε καμία τρόικα δεν έχεις ανάγκη. Και ούτε την είχαμε και ποτέ ανάγκη, άλλωστε. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα και τον κόσμο τα μεθόδευσε όλα αυτά με ψεύτικα διλήματα και χρέη που δεν ανήκουν στο λαό μας, ανήκουν πάλι σε αυτούς που επωφελήθηκαν από αυτά.

Ονειρευόμαστε...
Μια κοινωνία που θα τροφοδοτείται από την παραγωγή των αγροτικών και κτηνοτροφικών της προϊόντων από ντόπιες ποικιλίες, σπόρους και φυλές ζώων, μέσα από την ανάπτυξη της γεωργικής έρευνας, που θα χρηματοδοτείται από το ίδιο το κράτος χωρίς να χρειάζεται "προστάτες εκ Βρυξελλών", ούτε να δέχεται από καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση διαταγές για...περιορισμούς στην παραγωγή της τροφής, μέσα από τις περίφημες ποσοστώσεις που μας επιβάλλει το λεγόμενο διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Ονειρευόμαστε...
Κράτος χωρίς ανέργους, αφού η εργασία θα είναι δικαίωμα όλων μας και υποχρέωση του κράτους. Να μην υπάρχουν στρατιές ανέργων και την ίδια ώρα φαμφάρες από τους ίδιους που ευθύνονται για την πείνα όλων αυτών των συνανθρώπων μας, που μας μιλούν χωρίς να ντρέπονται περί ιδρυματικού και φιλανθρωπικού τύπου έργα, όπου πηγαίνουν κοστουμαρισμένοι, κόβουν κορδέλες και κάνουν "χαχαλιές" το σταυρό τους, παριστάνοντας και τους "ευσεβείς Χριστιανούς που κάνουν Θεάρεστο έργο" από πάνω... Κράτος που δεν θα στηρίζεται στις χορηγίες των πλουσίων, οι οποίοι μετά από κάθε δωρεά, στέκονται και φωτογραφίζονται δίπλα στους "ευεργεθέντες" τους, στο όνομα της φιλανθρωπίας τους, με τις ευλογίες του ίδιου του κράτους, που αναθέτει αυτό το ρόλο στους μεγάλους του έθνους ευεργέτες...

Ονειρευόμαστε...
Να μην υπάρχουν άνθρωποι μες στα σκουπίδια... Να μην χρειάζονται συσσίτια για τους ανθρώπους... Να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια... Να είναι κρατικά όλα τα μέσα παραγωγής του πλούτου και ο πλούτος να μοιράζεται ισόνομα και ισότιμα στους πολίτες...

Δεν ξέρω πόσοι ονειρευόμαστε αυτά κι άλλα πολλά, μα ξέρω όμως πως αυτό που είπε κάποτε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ταιριάζει απόλυτα σήμερα σε όλους εμάς τους ονειροπόλους αυτής εδώ της χώρας, αυτής εδώ της κοινωνίας... "Αξίζει φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο. Κι ας είναι, η φωτιά του, να σε κάψει"...
(KIVOTOSBLOG: ΜΑΪΟΣ 2014)