"Όλα τα λεφτά του κόσμου"

Πεινάει. Δεν εξηγείται διαφορετικά η όψη του αυτή. Αυτή η σκέψη δημιουργείται κάθε φορά που τον βλέπω να περπατάει στη Λεωφόρο Κνωσού. Άκακος ανθρωπάκος. Είναι δεν είναι καμιά τριανταριά ή σαρανταριά κιλά και μάλλον πολλά σας λέω. Γεροντάκος. Κουρασμένος. Βλέμμα "αλλού". Το πρόσωπο του, "λιωμένο". Δεν έχει μάγουλα. Έχουν "μπει μέσα" από την πείνα, είμαι σίγουρος. Και αυτό το σκέφτομαι κάθε φορά που θα τον δω, να περπατάει με μεγάλη δυσκολία, με αστάθεια, κουτσαίνοντας και κρατώντας μια σακούλα με ένα καρβέλι ψωμί και κάποιες φορές και μια ρετσίνα, προφανώς πηγαίνοντας για το σπίτι του.



Είναι από τις φιγούρες εκείνες των ανθρώπων που δεν ξεχνάς ποτέ. Χαρακτηριστική φυσιογνωμία. Που σου βγάζει κάτι το όμορφο, το ανθρώπινο, κάνοντας σε να πιστεύεις πως αν πρέπει κάποιον να βοηθήσεις δεν είναι αυτός που σου απλώνει, ενδεχομένως, το χέρι, αλλά ετούτο εδώ τον άνθρωπο που μπορεί να μην ζητάει βοήθεια αλλά τον βλέπεις. Υποφέρει...
Ένα διάστημα τον έβλεπα να έχει γυψωμένο το δεξί του χέρι. "Ρε τον φουκαρά", σκεφτόμουνα. "Όλα τα είχε ο κακόμοιρος, μόνο αυτό του έλειπε"...

Δεν τον είχα δει ποτέ να ζητιανεύει. Και πάντα αναρωτιόμουνα αν ο άνθρωπος αυτός, ζητάει βοήθεια από τον κόσμο, ή αν παλεύει μόνος του να επιβιώσει με το "τίποτα". Αυτό το ίδιο "τίποτα" με το οποίο πρoσπαθούν να επιβιώσουν σήμερα, πάρα πολλοί συνάνθρωποι μας, που μπορεί να είναι δίπλα μας, αλλά εμείς πολυάσχολοι καθώς είμαστε να μην τους βλέπουμε. Να προσπερνάμε και να μην βλέπουμε τίποτα και κανέναν.

Ώσπου, ένα περιστατικό ήταν αρκετό να επιβεβαιωθούν οι σκέψεις μου. Ένα βράδυ, προ ημερών, ήμουν σε βιβλιοπωλείο της Λ.Κνωσού, με την κόρη μου. Πήραμε ένα βιβλίο και περιμένοντας να πληρώσουμε μπαίνει μέσα ο ανθρωπάκος. Στάθηκε πίσω από μας με σταυρωμένα τα χέρια, χαμηλωμένο το κεφάλι και αμίλητος, σαν να περίμενε να φύγουμε.

Πληρώνουμε και φεύγουμε. Εγώ όμως κοντοστάθηκα για να ακούσω. "Θα μου δώσεις ένα ευρώ"; τον άκουσα να λέει εντελώς ξεψυχισμένα στην κοπέλα του βιβλιοπωλείου. "Έχω κλείσει το ταμείο. Περιμένετε να σας φέρω από κάτω", του απάντησε εκείνη.
Τότε εγώ έβγαλα το ευρώ, πήγα κοντά του, του το έδωσα και τον χτύπησα φιλικά στον ώμο. Ποιον ώμο δηλαδή...Μόνο κόκαλα ένοιωσα... Εκείνος δίστασε να το πάρει. Μα το πήρε. "Ευχαριστώ" μου είπε. "Παρακαλώ"  απάντησα και γύρισα να φύγω...

Ο ανθρωπάκος με το σκελετωμένο σώμα, το "ρουφηγμένο" πρόσωπο, με ακολούθησε, κάνοντας και αυτός να φύγει. Ένα ευρώ ζήτησε. Δεν περίμενε την κοπέλα να του φέρει άλλο ένα ευρώ. "Περίμενε την κοπέλα να σου φέρει κι εκείνη το ευρώ που ζήτησες", του είπα.

Πράγματι εκείνη την ώρα η κοπέλα έφτασε, του έδωσε το ευρώ. Και ωστόσο φύγαμε κι εμείς.
Είναι μια ιστορία, απόλυτα αληθινή. Και νοιώθω πραγματικά τυχερός, που έτυχε σε μένα, αφού τέτοια μαθήματα και μάλιστα μπροστά στα παιδιά μας, αξίζουν όσο όλα τα λεφτά του κόσμου.

(ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - "Ν.ΚΡΗΤΗ" ΠΕΜΠΤΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2014)