Κι όμως..."Τα γραπτά μένουν"... Και τα βρίσκουμε μπροστά μας για να μας θυμίζουν την ίδια μας τη ζωή...

Του Χριστόφορου
Παπαδάκη

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 1990. Και να, στον ξεχασμένο φάκελο με τα κιτρινισμένα αποκόμματα από την πάλαι ποτέ εφημερίδα του Ηρακλείου "Αλλαγή", το πρώτο μου πρωτοσέλιδο με το όνομα μου από κάτω. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το όνομα μου, να βρίσκεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Οι συνάδελφοι που ανήκουμε στην ίδια γενιά, θα θυμούνται πόσο σημαντικό ήταν την πρώτη φορά να σου δημοσιεύσουν το όνομα και μάλιστα στο πρώτο θέμα της εφημερίδας! Αλλά από τότε πέρασαν 28 χρόνια. Κι έχουν αλλάξει τόσα πολλά!... Όσα όμως και αν άλλαξαν, "τα γραπτά μένουν". Και μας χαρακτηρίζουν. Μας σημαδεύουν. Μας ακολουθούν...

Το εν λόγω ρεπορτάζ ουδέποτε το ξέχασα. Απλώς είχα ξεχάσει ότι το είχα κάνει Νοέμβριο του 1990, πριν αφήσω τις σπουδές στο ΤΕΙ Ηρακλείου για να ασχοληθώ με τη Δημοσιογραφία. Και να, που ένα πρωινό τις 16ης Ιανουαρίου του 2018, βρίσκω σε παλιούς φακέλους αποκόμματα όπως αυτό και είπα να μοιραστώ μαζί σας ετούτες μου τις σκέψεις. Όχι γιατί θέλω να αποδείξω κάτι. Αλλά γιατί θέλω να σας εκμυστηρευτώ ετούτο... Πως όσο κι αν προσπάθησα σε όλα αυτά τα χρόνια και ίσως και ποτέ να μην τα καταφέρω, δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω απόλυτα στο ερώτημα, τι τελικά είναι η Δημοσιογραφία...

Λένε πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν αντέχει να κάνει ετούτη τη δουλειά. Και στο σημείο αυτό θα θυμηθώ τον αρχισυντάκτη μου στην "Αλλαγή" αλλά και στη "Ν.Κρήτη" αργότερα τον Κώστα τον Τριγώνη. Που ήταν και ο πρώτος μου και σημαντικότερος Δάσκαλος. "Δεν είναι καθόλου ωραία η δουλειά αυτή. Τώρα δεν το καταλαβαίνεις. Αλλά θα το καταλάβεις όταν θα κάνεις οικογένεια. Δεν θα ησυχάζεις ποτέ"¨...

Και τελικά με όλα όσα έχω ζήσει, ήρθα πραγματικά στα λόγια του Κώστα Τριγώνη, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω στο ερώτημα τι είναι τελικά η Δημοσιογραφία. Όσοι τράβηξαν και τραβούν κουπί, όσοι πέρασαν από το μαγνητόφωνο με τις κασέτες και τα χειρόγραφα στην ψηφιακή τεχνολογία, το ίντερνετ και τους υπολογιστές, ασφαλώς θα συμφωνήσουν πως η πιο δύσκολη και η πιο σωστή Δημοσιογραφία ήταν εκείνη που γινόταν μέσα από πολύωρη δουλειά, κόπο και στερήσεις. Γιατί αν δεν έβγαινες την περίοδο εκείνη από το γραφείο σου, να τρέξεις, να ψάξεις, να "χωθείς", να γίνεις ακόμα και ενοχλητικός - κυρίως αυτό -  δεν θα έβρισκες την είδηση και το θέμα. 

Όσοι πάλι καβάλησαν καλάμι, απλά με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Ξέρουν ποιοι είναι. Ξέρουμε ποιοι είναι και νομίζω πως και ο κόσμος τους έχει πλέον μάθει. Οπότε και εγώ αφήνω εκτός Δημοσιογραφίας τους εν λόγω καβαλάρηδες και απλά απευθύνομαι στη γενιά μου. 

"Τα γραπτά μένουν", λοιπόν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, αν κάποτε γράψεις κάτι, κάπου θα το βρεις εσύ, κάπου θα το βρει ίσως και το παιδί σου. Και είναι καλύτερα για κάθε αράδα που γράφουμε, αυτό να το θυμόμαστε. Να μην ντραπούμε ποτέ για κάτι που έχουμε γράψει. Ακόμα και όταν το γράφαμε στα 20 μας χρόνια, έχοντας από τη μια το νεανικό ενθουσιασμό αλλά και από την άλλη το συναίσθημα της εσωτερικής μας αναζήτησης... "αυτό που κάνω είναι αυτό που θέλω; Και αυτό που θέλω, μπορώ να το κάνω και να ζήσω";

Σε κείνη τη λεπτή ισορροπία συναισθημάτων και αναγκών βρίσκεται η αλήθεια για τον χαρακτήρα και τα "πιστεύω" σου...