Έφυγαν οι παλιοί και χάνεται η Ελλάδα...

ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΠΑΠΑΔΑΚΗ 

Βλέποντας την παλιά ετούτη φωτογραφία του παππού Πέτρου και της γιαγιάς Ευαγγελίας να ραβδίζουν την καινουργιοφυτεμένη - τότε -ελιά κρατώντας ένα ξύλο, (ένα χειμώνα της δεκαετίας του '80),  δεν μπορώ να μην προβληματιστώ με τις σημερινές γενιές, τις σημερινές καταστάσεις, τους σημερινούς ανθρώπους, που δεν μπορούμε πια, ούτε τα παιδιά μας να προστατεύσουμε...

Τίποτα δεν είχαν τότε οι παλιοί άνθρωποι. Αλλά ήξεραν με αυτό το "τίποτα" να καλλιεργήσουν τη γη τους. Να την σκάψουν με τα χέρια, να σπείρουν, να θερίσουν, να παράγουν τροφές για τα παιδιά τους, να τα βοηθήσουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους και με το αίμα της ψυχής τους...

Τίποτα δεν υπάρχει σήμερα από αυτά που μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας... Δεν κρατήσαμε τίποτα από τα παλιά... Από τον αγώνα της ζωής, τη μάχη για την επιβίωση, τον σεβασμό προς τη φύση και τους κανόνες της...

Στέκονταν όρθιοι. Αξιοπρεπείς. Δυνατοί. Χαμογελαστοί. Ακούραστοι... Θυμάμαι τον παππού τον Πέτρο να πιάνει πελώριες πέτρες και να χτίζει τράφους, να χτίζει μετόχια, να βγάζουν φλόγες τα χέρια του κι εμείς, παιδιά, κοιτάγαμε με δέος και μας φαινόταν υπερφυσικός ο παππούς. Γίγαντας!
Και η γιαγιά, όλη τη μέρα στα χωράφια, να έρχεται στο σπίτι κουρασμένη το απόγευμα και να βάζει μπροστά το νοικοκυριό. Να μαγειρεύει και να ζυμώνει μέχρι τα ξημερώματα και να μην μπορούμε να καταλάβουμε πώς γίνονται αυτά τα πράγματα...

Οι παλιοί ανθρώποι ήταν ήρωες της καθημερινότητας. Σήκωσαν στις πλάτες τους την μεταπολεμική Ελλάδα. Και την σήκωσαν με αξιοπρέπεια. Με πάθος και αγάπη. Ήταν δίπλα στα παιδιά τους κάθε φορά που τους χρειάζονταν. Ήταν δίπλα στην Πατρίδα και την Κοινωνία σε όλη τους τη ζωή. Τι θα έλεγαν, άραγε, αν ζούσαν σήμερα;

Αν σήμερα έρχονταν ξαφνικά στη ζωή οι παππουδογιαγιάδες μας, πόσα στραβά κι ανάποδα δεν θα έβλεπαν στη σύγχρονη Ελλάδα; Δεν διδαχτήκαμε τίποτα από τους παλιούς. Δεν μάθαμε να αφουγκραζόμαστε τη φύση. Δεν μάθαμε να σεβόμαστε τη φύση. Να χρησιμοποιούμε τις καιρικές συνθήκες για να μπορούμε να ζούμε και να παράγουμε...

Καιγόμαστε. Πνιγόμαστε. Σκοτωνόμαστε στην άσφαλτο. Γινόμαστε δούλοι των κινητών και της τεχνολογίας γενικότερα. Φοβόμαστε να κουραστούμε. Φοβόμαστε να δοκιμάσουμε το καινούργιο, κάτι που απαιτεί κούραση αλλά που στο τέλος θα μας δώσει καρπούς για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη...

Ο παππούς και η γιαγιά έχουν "φύγει" από κοντά μας εδώ και πολλά χρόνια. Αρχές της δεκαετίας του '90 ο παππούς αρχές της δεκαετίας του 2000 η γιαγιά... Είναι φορές που θέλω να τους δω για να ζητήσω συμβουλές. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν να συμβουλεύουν. Γιατί πρώτοι αυτοί έδιναν τη μάχη για την επιβίωση. Και ήταν παράδειγμα για τα παιδιά τους, για τα εγγόνια τους, για ολόκληρη την κοινωνία. Έφυγαν οι παλιοί και χάλασε η Ελλάδα. Ο παππούς και η γιαγιά δεν είχαν τίποτα, αλλά μπορούσαν να έχουν τα πάντα...