Η ιστορία του τσοπάνη Στέφα Μαλιάτση

Του Χριστόφορου
Παπαδάκη

«Λέγε, Στέφα»... Από το χείλη του τσοπάνου, κρέμονταν οι άλλοι πατριώτες... Αλήθεια; Αν από τότε, (Οκτώβρης 1943), γνώριζε όλα αυτά που σήμερα βιώνει η Ελλάδα, ποια θα ήταν η απάντηση του; Λυπάμαι που αναγκάζομαι να βάλω τούτο το ερώτημα, γιατί...


 ο πατριώτης είναι πατριώτης ακόμα και αν γνωρίζει πως η Πατρίδα του δεν θα απελευθερωθεί ποτέ πραγματικά και ουσιαστικά... 


Φοβερή η ιστορία του Στέφα Μαλιάτση. Κρατώντας το νεκρό παιδί του στην αγκαλιά, μήπως θα μπορούσε να προβλέψει, άραγε, πως οι φονιάδες Γερμανοί κάποτε θα επέστρεφαν με μνημόνια και συμβάσεις;

Ανοίγω το βιβλίο «Άρης, ο Αρχηγός των Ατάκτων» και αντιγράφω σκόρπια κάποια συγκλονιστικά αποσπάσματα από αυτό το εξαιρετικό βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, για τον θρυλικό επαναστάτη Άρη Βελουχιώτη. Αποσπάσματα για τον Στέφα Μαλιάτση, από το χωριό Πύλη, (στα σύνορα των νομών Αττικής και Βοιωτίας).

Η ιστορία εξελίσσεται, λοιπόν, τη νύχτα της 15ης προς τη 16η Οκτωβρίου του 1943. Ένας λόχος Γερμανών από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, με οδηγό κάποιον σύγχρονο Εφιάλτη, περνάει μέσα από δύσβατα μονοπάτια πίσω από τη γραμμή επιτήρησης των ανταρτών του 34ου Συντάγματος και βαδίζει εναντίον της Πύλης.

«Οι αντάρτες αιφνιδιάζονται», όπως γράφει ο Χαριτόπουλος, ενώ παρακάτω αναφέρει: «Με ότι όπλο έχει ο καθένας και εμψυχωτή τον τσοπάνο Στέφανο Μαλιάτση ταμπουρώνονται μπροστά από τα πρώτα σπίτια του χωριού.

Προς το ξημέρωμα διακρίνουν τους Γερμανούς να ανηφορίζουν, αλλά βλέπουν και κάτι που τους παγώνει: μπροστά τους σαν ασπίδα οι «γενναίοι» στρατιώτες του Γ' Ράϊχ κρατάνε τρία μικρά παιδιά. Το ένα είναι ο γιος του Στέφανου Μαλιάτση. Κανένας Πυλιώτης δεν διανοείται να κάνει την αρχή. Όλοι περιμένουν την αντίδραση του πατέρα. Οι Γερμανοί όλο και πλησιάζουν.

-Λέγε Στέφα, τον ρωτάνε από γύρω οι ταμπουρωμένοι συγχωριανοί του»... Η ιστορία όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Χαριτόπουλου, πραγματικά κόβει την ανάσα του αναγνώστη...

«-Πυρ", βόγκηξε. Τα τουφέκια πήραν φωτιά γύρω του. Μαζί με τους πρώτους Γερμανούς έπεσαν και τα παιδιά». Η μάχη χάρη στον τσοπάνο, ήταν νικηφόρα. Και τερματίστηκε το σούρουπο.

Και δείτε την μαρτυρία του ιερωμένου του ελασίτικου συντάγματος, του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Πέπα, όταν κατέβηκε στο πεδίο της μάχης: «Προχωρώντας μέσα από τους 80 σκοτωμένους Γερμανούς, βρέθηκα στην πιο συγκλονιστική σκηνή. Χάμω κείτονταν νεκρά τα Πυλιώτικα τσοπανόπουλα, ανάσκελα καθώς τα κορμιά τους ήταν ζεστά ακόμα... Σκύβω και τα χαϊδεύω λέγοντας συγχρόνως επικήδειες ευχές. Καθώς σηκώνομαι, αντικρίζω λίγο πιο πέρα τον Στέφα να στέκεται με τ' όπλο στο χέρι πάνω απ' το νεκρό παιδί του.

Ο Στέφας, μόλις φτάνω κοντά του, με σπαραγμό ψυχής μου λέει: -Παπά Χρυσόστομε, από βόλια γερμανικά σκοτώθηκε ο γιος μου και τ' άλλα μας παιδιά ή από δικά μας βόλια; -Στέφα, του απαντώ, για την πατρίδα, για την πατρίδα έγιναν όλα αυτά".

(Το μεταπολεμικό ευχαριστώ της πατρίδας στον Στέφανο Μαλιάτση ήταν να βαλθούν τα σαΐνια της εθνικοφροσύνης να αποδείξουν ότι ο απλός τσοπάνος ήταν κομμουνιστής. Ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα από πολιτική. Τελικά ένας θρασύτατος αξιωματικός της Αστυνομίας τον μέμφθηκε αποπάνω για τις πολλαπλές ταλαιπωρίες που τον υπέβαλλαν: -Ποιος σου είπε ρε, να πολεμήσεις τους Γερμανούς;)».

(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Ν.ΚΡΗΤΗ" ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014)