Τα γενέθλια, οι παλιές φωτογραφίες, το χθες και το σήμερα...

Σήμερα που μπαίνω στα 49, έχω όρεξη να φιλοσοφήσω μπροστά σε αυτή τη φωτογραφία. Στην παραλία της "Νυχτερίδας" στα Ληνοπεράματα, 25 Ιουλίου 1986 με τον πρώτο ξάδελφο Πέτρο Σταματάκη, που ήταν και ο πιο κολλητός μου στην περίοδο της εφηβείας μας, για να μας χωρίσει αργότερα η ίδια η ζωή... Πρέπει να ήμασταν μεγάλη παρέα και να ήταν απογευματάκι, ενώ προετοιμάζαμε πάρτι στην παραλία, κάτι που συνηθίζαμε εκείνα τα χρόνια, αφού ζούσαμε χωρίς...

κινητά τηλέφωνα, τάμπλετ, υπολογιστές, ίντερνετ, F/B και όλα τα σχετικά της σημερινής τεχνολογίας, κάτι όμως που αν σήμερα λείπει από έναν νέο, έρχεται μία τηλεφωνική εταιρεία και του λέει πως... Εκείνη "αγωνίζεται" γιατί Αυτός ο φουκαράς έχει μείνει πίσω και..."η Κοινωνία έτσι είναι Άνιση". Και "πρέπει και ο Φουκαράς αυτός για να πάψει η Κοινωνία να είναι άνιση, να μπορεί να έχει και την τεχνολογική εξέλιξη των υπολοίπων νέων".... Και ουάουου;.....

Με το ξαδελφάκι μου που λέτε, μεγαλώσαμε μαζί... Δείτε και την παρακάτω φωτογραφία "μερικά" χρονάκια πριν....

Εδώ εγώ είμαι από αριστερά. Νομίζω ότι φαίνεται. Φιλίες που χάνονται μες στο ταξίδι της ζωής. Κρίμα δεν είναι;

Όσοι γεννηθήκαμε αρχές της δεκαετίας του '70, με συνέπεια στη δεκαετία του '80 να ζούμε την εφηβεία μας, έχουμε να θυμηθούμε τις παρέες εκείνης της εποχής μεταξύ των νέων ανθρώπων, που πραγματικά ζούσαν την κάθε τους στιγμή. Με τις υπερβολές πάντοτε της εφηβείας που πάντα χαρακτηρίζεται από διάφορες έντονες συναισθηματικά καταστάσεις, οι οποίες σε όλες τις εποχές και σε όλες τις δεκαετίες, έχουν τους δικούς τους κινδύνους και τις δικές τους ιδιαιτερότητες.

Το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου του 1987 στην πλατεία της Ρογδιάς. Από δεξιά ο Νίκος Σμπώκος, εγώ, ο Γιώργος Στρατάκης και ο αδελφός του Νίκου. 

Ναι. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε σε βιντεοκλήσεις. Αλλά γι αυτό το λόγο, τηλεφωνιόμασταν από τα σταθερά τηλέφωνα των περιπτέρων και των σπιτιών μας και για να πούμε τα νέα μας σμίγαμε και κουβεντιάζαμε. Κοιταζόμασταν στα μάτια. Γελάγαμε, μαλώναμε, ανταλλάσσαμε μυστικά για τους κρυφούς μας έρωτες, κοινώς "καψούρες" και μοιραζόμασταν τα προβλήματα μας, τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές μας.

Από δεξιά ο δεύτερος κολλητός και ξάδελφος Δημήτρης Παπαδάκης, εγώ και ο αδελφός μου Πέτρος μετά από...γυμναστική...για σώμα!...

Βέβαια είμαστε και η γενιά εκείνη, που βίωσε την απότομη τεχνολογική εξέλιξη. Και γι αυτό, δεν είμαστε σήμερα εμείς - όπως τα έφηβα παιδιά μας - τόσο καλοί γνώστες και χρήστες της τεχνολογίας. Αλλά δεν θα μπορέσουν, δυστυχώς, ποτέ τα παιδιά μας, να ξεφύγουν από την κακή και τρομαχτική επιρροή της σύγχρονης τεχνολογίας που αν δεν υπήρχε, θα μπορούσαν και εκείνα να μεγαλώσουν πολύ πιο φυσιολογικά, παίζοντας στις αλάνες, κουβεντιάζοντας, έχοντας αυτό που λέμε την αλληλοεπίδραση σε αυτές τις τόσο δύσκολες και ευαίσθητες ηλικίες. 

Πίσω από τα δίκτυα κοινωνικής αποχαύνωσης κρύβονται ένα σωρό βρώμικοι, ανώμαλοι, σχιζοφρενείς και επικίνδυνοι τύποι, που προσπαθούν να εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν τους έφηβους, γνωρίζοντας καλά πως τα μυαλά των εφήβων είναι πάντα πάνω από το κεφάλι τους. Και γνωρίζοντας καλά τις ιδιαιτερότητες της σημερινής εποχής... Πάνω απ' το κεφάλι μας ήταν και τα δικά μας μυαλά τότε. Αλλά εμείς είχαμε διαφορετικούς κινδύνους. Και προφανώς λιγότερο ύπουλους και "αόρατους"...

Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ...

                                         Α και βασικά...καλησπέρα σας.... 

                                                  Και θαρρώ πως ήταν χθες...

                                               Έτσι, λοιπόν, μεγαλώσαμε εμείς...

Σαν σήμερα λοιπόν, λόγω γενεθλίων, είπα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις μου. Γιατί η ζωή είναι ένα καράβι. Κι εμείς ταξιδεύαμε τότε, στη δεκαετία του '80, κοιτάζοντας τον ουρανό, σε αντίθεση με τους σημερινούς νέους... 

Μακάρι να μπορούσαμε εμείς των προηγούμενων γενιών, να βρίσκαμε τον τρόπο να κάναμε και τα παιδιά μας να μάθουν να κοιτάζουν τον ουρανό, κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Όνειρα που θα βγαίνουν μέσα από τις ψυχές τους και θα είναι πραγματικά μεγάλα. Τόσο μεγάλα που δεν θα χωράνε στις  οθόνες και τις κάρτες με τις μνήμες των κινητών τηλεφώνων. Τόσο μεγάλα που θα ξεπερνάνε τα δικά μας όνειρα, σε κείνες τις τόσο διαφορετικές εποχές της δικής μας νιότης.