H μάνα, τα 9 παιδιά, ο καλός άνθρωπος και το ανύπαρκτο κράτος

Θα ήταν οι αγαπημένοι ήρωες του Κάρολου Ντίκενς ή οι Άθλιοι του Βίκτωρος Ουγκό... Δεν είναι όμως ήρωες κανενός διάσημου και μεγάλου συγγραφέα. Είναι τραγικά πρόσωπα της καθημερινότητας μας... 
Η μάνα, τα 9 παιδιά, ο καλός άνθρωπος που είναι ιδιοκτήτης του παλιού σπιτιού στην περιοχή του Λάκκου  (πρώην Υγειονομικό) στο Ηράκλειο. Και είναι από την άλλη πλευρά και το κράτος. Ένα κράτος αδιάφορο μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Μνημονιακό. Φοροεισπρακτικό. Καπιταλιστικό. Ληστρικό. Ξένο προς τους πολίτες. Και υποκριτικό απέναντι στους μετανάστες. Ας μην μπαίνουμε λοιπόν στη λογική "σπίτι στους μετανάστες βρήκατε". Αυτά είναι επικίνδυνα και απάνθρωπα συναισθήματα και είναι άδικες ετούτες οι συγκρίσεις. Γιατί μιλάμε για ανθρώπους. Είναι όλοι άνθρωποι. Και έχουν δικαιώματα τουλάχιστον για στέγη, τροφή και μόρφωση. Για δημόσια και δωρεάν υγεία. Πάμε όμως στο..."σύγχρονο παραμύθι" μας...

Διαβάζω λοιπόν σήμερα στο ρεπορτάζ της Μαρίας Αντωνογιαννάκη στο σημερινό φύλλο της "Ν.Κρήτης" και στο neakriti.gr. http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1472281&srv=149

Η οικογένεια έως πέρυσι έμενε σε ένα παράπηγμα στην οδό Γεωργίου Ρωμανού, μια ανάσα από το Πολιτιστικό Κέντρο. Το παράπηγμα αυτό όμως το γκρέμισε ο Δήμος για να γίνει διάνοιξη του δρόμου, χωρίς να βρει άλλη στέγη για τη μάνα, τον πατέρα και τα 9 παιδιά τους, που βρέθηκαν στο δρόμο.


Πρέπει να φύγουν από το χώρο

Μέσα στην απόγνωσή της, η οικογένεια βρήκε και "τρύπωσε"- λίγο πριν χειμωνιάσει για τα καλά, σχεδόν πριν τέσσερις μήνες δηλαδή - σε ένα άλλο εγκαταλελειμμένο σπίτι στην οδό Γιαννίκου, χωρίς όμως την έγκριση του ιδιοκτήτη. Όταν εκείνος το έμαθε, θέλησε να τους κάνει έξωση. Φιλεύσπλαχνος όμως και συμπονετικός, βλέποντας την κατάσταση της οικογένειας, τους έδωσε προθεσμία να ξεχειμωνιάσουν στο σπίτι που του ανήκει. Μετά όμως θα πρέπει να φύγουν. Έτσι, αν δε βρεθεί άλλο κεραμίδι να τους στεγάζει, μάνα, πατέρας και τα 9 παιδιά, ηλικίας 6 ετών το μικρότερο και 21 ετών το μεγαλύτερο, θα βρεθούν και πάλι να γυρίζουν και να κοιμούνται στο δρόμο.

Τα μικρότερα παιδιά και οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μοιράζονται μόλις τρία παλιά κρεβάτια, ενώ τα άλλα παιδιά κοιμούνται... στο πάτωμα

Η οικογένεια, με τους δύο γονείς να είναι άνεργοι, αφού δεν μπόρεσαν να βρουν πουθενά δουλειά, ζουν με ένα επίδομα πολυτεκνίας που τους δίνεται κάθε τρίμηνο. Όμως, πού να φτάσει να ταϊστούν 11 άτομα; Χρόνια τώρα δίνουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης, με τους γείτονες και ευαισθητοποιημένους πολίτες να τους βοηθούν πού και πού με ένα πιάτο φαγητό, ρούχα και σκεπάσματα για να ζεσταθούν.

Ζουν χωρίς νερό

Αυτή τη στιγμή η οικογένεια είναι αναγκασμένη να ζει σε ετοιμόρροπο κτήριο, χωρίς νερό με φθαρμένες και μισοσπασμένες πόρτες και παράθυρα. Ζεσταίνονται και μαγειρεύουν στην ξυλόσομπα, εάν και εφόσον βρουν ξύλα να την ανάψουν, και σκεπάζονται με τις κουβέρτες και τα χαλιά που τους έχουν προσφέρει πολίτες. Ωστόσο, το σπίτι τους "μπάζει" από παντού.

Η μητέρα είναι αναγκασμένη να "δανείζεται" νερό από τα διπλανά σπίτια για να πλύνει και να μαγειρέψει, ενώ για να κάνει μπάνιο τα παιδιά της πρέπει, εν έτει 2017, να ζεστάνει το νερό στην ξυλόσομπα. Τα μικρότερα παιδιά και οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να μοιράζονται μόλις τρία παλιά και σπασμένα κρεβάτια, ενώ τα άλλα παιδιά κοιμούνται... στο πάτωμα.

«Αυτό που ζητάω είναι ένα σπίτι να βάλω τα παιδιά μου και μια δουλειά για να ζήσουμε. Παλεύουμε καθημερινά με τη φτώχια μας και με το φόβο να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μας πετάξουν έξω. Ο άνθρωπος που έχει αυτό το σπίτι μάς το παραχωρεί για λίγο ακόμα. Μετά τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε αναγκαστικά και πάλι στο δρόμο;», εξομολογείται το δράμα της οικογένειας η 36χρονη μάνα Κατερίνα Δημοπούλου. Αν δε βρεθεί άμεσα μια στέγη με τα στοιχειώδη - καθώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν μάθει στις ανέσεις - θα μείνουν άστεγοι. Γι' αυτό και μέσω του ρεπορτάζ της εφημερίδας "Νέα Κρήτη" απευθύνουν έκκληση για μια στέγη και μια θέση εργασίας, που θα δώσει λύση στο πρόβλημά τους.


Φοβούνται ότι η Πρόνοια θα τους τα πάρει

Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί πως το ενδεχόμενο να μείνουν ξανά στο δρόμο δεν είναι ο μόνος φόβος που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Πατέρας και μάνα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να χάσουν και τα παιδιά τους. Κατά το παρελθόν τούς έχουν επισκεφτεί άτομα από την Πρόνοια, τα οποία, βλέποντας τις συνθήκες ζωής της οικογένειας, κρίνουν ότι τα παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν, προκειμένου να ζήσουν σε καλύτερο περιβάλλον. Η μάνα όμως δε θέλει με τίποτα να δώσει τα παιδιά της σε ιδρύματα. Παιδιά γλυκύτατα, που παρά τις κακουχίες δεν παύουν να χαμογελούν και κυρίως να πηγαίνουν σχολείο, για να μάθουν, όπως λένε, γράμματα και να έχουν ένα καλύτερο αύριο.

«Το έχω δηλώσει, εγώ τα παιδιά μου στο ίδρυμα δεν τα βάζω. Ζητάω μόνο ένα σπίτι και μια δουλειά για να ζήσουμε όλη η οικογένεια μαζί. Τίποτε άλλο», δηλώνει για άλλη μια φορά η μητέρα, ελπίζοντας και προσδοκώντας σε μια βοήθεια.