Οι χορτάτοι τους πεινασμένους, δεν τους εκπροσωπούν...

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

Εσείς κυρία Αντωνοπούλου και οι συνάδελφοι σας στο υπουργικό συμβούλιο και μέσα στη Βουλή, σηκωθήκατε κανένα πρωί και "κουταλομετρήσατε" μερικά "φραγκοδίφραγκα", για να πάρετε ψωμί στο σπίτι σας και για να δώσετε στο παιδί σας χαρτζιλίκι για το κολατσιό του στο σχολειό; Σηκωθήκατε το πρωί να ανοίξετε το ημερολόγιο και να μετρήσετε τις μέρες...

μέχρι την επόμενη ημερομηνία που θα σας βάλει ο εργοδότης σας (ιδιώτης ή δημόσιο) το επόμενο 15νθήμερο, για να ξανακάνει "φτερά" μέσα σε λίγες μέρες, επειδή το πρώτο δεκαπενθήμερο πήγε σχεδόν στο σύνολο του, για τη δόση της Τράπεζας που μπαίνει στο λογαριασμό και σηκώνει τη δόση του στεγαστικού δανείου;

Τρομάξατε ποτέ και μόνο στην ιδέα, ότι θα χάσετε τη δουλειά σας και θα πεινάσουν τα παιδιά σας; Σηκωθήκατε μέσα στα άγρια χαράματα ποτέ εσείς κυρία Αντωνοπούλου και όλοι εσείς οι πολιτικοί των σημερινών κοινοβουλευτικών μας κομμάτων, επειδή δεν μπορείτε να ησυχάσετε αφού τα χρέη δεν σας αφήνουν ούτε να κοιμηθείτε;

Αναγκαστήκατε ποτέ να πείτε στα παιδιά σας ότι επειδή δεν υπάρχουν χρήματα στο σπίτι, πρέπει να κάνουν υπομονή, να δείξουν κατανόηση και να δεχτούν να πάρουν μαζί τους ένα τοστάκι για το σχολειό, και αύριο..."έχει Ο Θεός";

Είδατε ποτέ το παιδί σας να σας λέει πως πεινάει κι εσείς να μην έχετε τι να του μαγειρέψετε στο σπίτι, γιατί μπήκε πάλι η Τράπεζα και πήρε τη δόση και ήρθε και το φως, νερό, τηλέφωνο και δεν υπάρχει τίποτα στην άκρη μέχρι να ξαναπληρωθείτε;

Και όλα αυτά είναι τα καθημερινά. Τα πιο "ανώδυνα" ή αν θέλετε τα λιγότερο επώδυνα γιατί υπάρχουν και τα χειρότερα όπως και τα πολύ χειρότερα. Υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που δεν έχουν ούτε δουλειά, ούτε περιμένουν εισόδημα από πουθενά, ούτε έχουν κάτι "πρόχειρο" στο σπίτι για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Και τα παιδιά τους, πολλές φορές, δεν πάνε στο σχολείο, γιατί ντρέπονται που θα πεινάνε. Ή ντρέπονται που δεν έχουν αθλητικά παπούτσια για τη γυμναστική... Εσείς που κυβερνάτε σήμερα αυτή τη χώρα, έχετε ποτέ έρθει σε τούτη την κατάσταση; Ποιοι μέσα στη Βουλή έχουν ανάλογα βιώματα; Αν υπάρχει ένας παρακαλώ, ας μην ντραπεί να μας το πει...

Αλήθεια, κυρία Αντωνοπούλου που δεχτήκατε το "χρυσό" για μας. Και τόσο ασήμαντο για σας ενοίκιο των χιλίων ευρώ το μήνα, (που για μας είναι ένα πολύ σημαντικό ποσό αλλά όχι και για μία οικογένεια σαν τη δική σας με τόσο μεγάλες καταθέσεις και περιουσιακά στοιχεία)... Φτάσατε ποτέ στην κατάσταση που είμαστε σήμερα εμείς, οι περισσότεροι πολίτες, να κρυώνετε εσείς και τα παιδιά σας αλλά να μην μπορείτε να βάλετε πετρέλαιο; Και να ψάχνετε ένα σωρό άλλες λύσεις για να μην πεθάνετε από το κρύο; Να λέτε στα παιδιά σας να κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει ο χειμώνας και να τυλίγεστε στην κουβέρτα, μπροστά από το τζάκι ή την ξυλόσομπα (αν υπάρχουν και αυτά βέβαια), κάνοντας υπομονή για να περάσει μία ακόμη χειμωνιάτικη μέρα;

Με τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στις τράπεζες της χώρας μας ή και του εξωτερικού πολλοί από εσάς... Με τις παχυλές βουλευτικές αποζημιώσεις... Με τα γερά "τζάκια" που έχετε οι περισσότεροι ή έστω πολλοί από εσάς πίσω σας... Με μια ζωή που λίγα έως και καθόλου ένσημα κολλήσατε σε αυτό που λέμε "μεροκάματο", είναι απολύτως βέβαιο ότι ουδέποτε βιώσατε τόσο δύσκολες καταστάσεις...

Εσείς λοιπόν ψηφίζετε για τη δύσκολη ζωή μας και την κάνετε ακόμα δυσκολότερη στο όνομα των "μνημονιακών" δεσμεύσεων και υποχρεώσεων της χώρας. Εσείς οι βουλευτές της λεγόμενης πλειοψηφίας που δεν εκφράζετε εμάς, δεν κρυώσατε ποτέ. Δεν πεινάσατε ποτέ. Δεν τρομάξατε ποτέ μην σας πάρουν το σπίτι και την περιουσία σας. Και βέβαια δεν είδατε ποτέ το παιδί σας να σας χρειάζεται αλλά εσείς να μην μπορείτε να το βοηθήσετε...

Και...αλήθεια... Φοβηθήκατε ποτέ, μην αρρωστήσετε σοβαρά εσείς και η οικογένεια σας; Να μην χρειαστεί να κάνετε κάποια σοβαρή εγχείρηση; Κάποια σοβαρή θεραπεία; Μία νοσηλεία στο δημόσιο νοσοκομείο; Και ας πληρώνεις μια ζωή μέσα από το ληστρικό ασφαλιστικό σύστημα τις υπέρογκες εισφορές από τη δουλειά σου. Αν έχεις δουλειά...

Γι αυτό σας λέω... Εσείς από τη μια. Ο λαός από την άλλη. Στα σαλόνια της εξουσίας εσείς. Στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, στα καθημερινά δύσκολα λούκια μας εμείς. Στην πανάκριβη ζωή σας, στις κοσμικές σας εμφανίσεις, στις δεξιώσεις σας στις βίλες της Μυκόνου και των Βορείων Προαστίων όλοι εσείς, στις δικές μας καθημερινές απλές παρέες μας εμείς, να συζητάμε μεταξύ μας και να προσπαθούμε να βρούμε λύση στη ζωή μας. Να μπορέσουμε να στηρίξουμε τα παιδιά μας. Να σώσουμε τα σπίτια μας. Να προστατεύσουμε τις δουλειές μας. Να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο.

Οι χορτάτοι τους πεινασμένους, δεν τους εκπροσωπούν...