Μια βροχερή Κυριακή, μπροστά στον υπολογιστή...

ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Μεγαλώνουμε...Ανάμεσα σε αναμνήσεις του "χθες" και "συντρίμμια" του "σήμερα"... Μπροστά σε μια ξεθωριασμένη φωτογραφία και...μερικές χιλιάδες ψηφιακές φωτογραφίες στη μνήμη του σκληρού μας δίσκου, αλλά στο τέλος, αυτή η ξεθωριασμένη φωτογραφία είναι η μόνη φωτογραφία που πραγματικά "έχουμε"...




Θυμάμαι κάποτε τις Κυριακές τα καφενεία να γεμίζουν και οι παρέες να ξεχύνονται στα καλντερίμια του χωριού, για να "μυρίσουν" τον χειμώνα, να "χορτάσουν" τη βροχή, να "ρουφήξουν" όλη την άγρια ομορφιά της φύσης, χωρίς να νοιάζονται για το αύριο...

Σήμερα, ακόμα και τις Κυριακές δουλεύουμε. Και όσοι δεν δουλεύουμε ασχολούμαστε πάλι με την επόμενη μέρα. Πώς να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας, την επιβίωση των παιδιών μας. Γιατί κακά τα ψέμματα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε, που εμείς, τη δική μας επιβίωση την είχαμε "εμπιστευτεί" στα χέρια των άλλων. Των γονιών μας. Και ξέραμε ότι για μας η ζωή ήταν μπροστά...

Μία ακόμη Κυριακή. Βροχερή. Μπροστά στους υπολογιστές μας. Να πατήσουμε τα κουμπιά μας για να..."μάθουμε" τον κόσμο. Μόνο που ο κόσμος δεν μαθαίνετε εδώ. Μπροστά σε έναν υπολογιστή. Πίσω από ένα γραφείο. Ή στον καναπέ του σαλονιού, σκεπασμένοι με μία κουβέρτα μέσα στην τηλεοπτική μας αποχαύνωση.

Ο κόσμος μαθαίνεται στους δρόμους. Να ξαναγίνεσαι παιδί. Να βγαίνεις έξω στα βρεγμένα σοκάκια με τη μυρωδιά της καμινάδας που μας "τρυπάει" τη μύτη από το καπνισμένο τσουκάλι της γιαγιάς... Να χάνεσαι ύστερα στις αλάνες και τα χωράφια με το πυκνό χορτάρι. Να μασάς μία ξυνίδα και να πίνεις το ζουμί της. Να κλέβεις μερικά μανταρίνια από το περβολάκι παραπέρα και να τρέχεις σαν το λαγό για να μην σε δει ο περβολάρης. Να γυρίζεις μετά νύχτα στο σπίτι κάτω από το αυστηρό βλέμμα του πατέρα και το μάλωμα της μάνας. Και να κοιμάσαι Κυριακή για να είσαι το πρωί έτοιμος για το σχολείο. 

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε. Και άντε να τα εξηγήσεις όλα αυτά σήμερα στα παιδιά σου. Μια βροχερή Κυριακή μπροστά στον υπολογιστή...