Κάτι Παλιά Χριστούγεννα...Αναμνήσεις μπροστά σε μια φωτογραφία

Ο φωτογραφικός φακός, το φιλμ που είχαμε κάποτε, έχει "αιχμαλωτίσει" για πάντα κάποιες στιγμές "αιώνιες". Στέκομαι πολλές φορές ξεχνώντας το "Τώρα", για να θυμηθώ. Τώρα που άλλος ένας χρόνος μας αποχαιρετά για να πούμε "καλημέρα" στην επόμενη χρονιά, ένας ακόμη χρόνος έχει προστεθεί, στα χρόνια που έχουν περάσει, από τότε που είπαμε "αντίο" στη γιαγιά και τον παππού. 


Στη φωτογραφία, η γιαγιά Ευαγγελία και ο παππούς Πέτρος, στην κοπή της Βασιλόπιτας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 και η ζωή συνεχίστηκε, εμείς μεγαλώσαμε, ο παππούς και η γιαγιά δεν υπάρχουν πια, δεν υπάρχουν από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ο παππούς και από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η γιαγιά.

Τα χρόνια πέρασαν λοιπόν. Μεγάλωσαν οι γονείς. Μεγαλώσαμε κι εμείς. Αλλά ποτέ δεν τους ξεχάσαμε αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου, της καλοσύνης, της παλιάς ξεχασμένης Κρήτης. Γιατί ο παππούς και η γιαγιά, ήταν από τους τελευταίους μιας γενιάς, που γνώρισε την πείνα, τον πόλεμο, την χαμένη ελπίδα "για μια Ελλάδα νέα", τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή.
Στην πρώτη φωτογραφία, ο Δημήτρης (ο βενιαμίν της οικογένειας), ιερέας σήμερα με τρεις κόρες!

Η δεύτερη φωτογραφία είναι πάλι με τον παππού και τη γιαγιά, την ξαδέλφη Βαγγελιώ (το κοριτσάκι στο τραπέζι), που σήμερα είναι κι αυτό μαμά με έναν γιο και δύο κόρες. 

Δύο φωτογραφίες από δύο διαφορετικές Πρωτοχρονιές, σε χρόνια που δεν είχαμε κινητά, υπολογιστές, δεν είχαμε σχεδόν τίποτα, αλλά στην πραγματικότητα ήμασταν πολύ πιο "πλούσιοι" σε σχέση με το "Σήμερα", γιατί το μυαλό μας ήταν απαλλαγμένο από όλη αυτή τη "λάσπη" που μας σερβίρουν διαρκώς, από τα κουτιά και τις οθόνες τους οι δυνάστες της ζωής μας, έχοντας εγκλωβίσει τη ζωντάνια ενός νέου ανθρώπου στην ηλεκτρονική τους φυλακή.

Όσο για μας, μεγαλώσαμε στις αλάνες, στους δρόμους, στις λάσπες, παίζοντας με ξύλινα σπαθιά, "κλέφτες κι αστυνόμους", μπάλα και κυνηγητό. Γνωρίσαμε τη μετάβαση στην τεχνολογία, περάσαμε όλα τα στάδια, μάθαμε πώς είναι να είσαι ελεύθερος χωρίς κινητό και τάμπλετ. Προλάβαμε και μεγαλώσαμε με τον φυσιολογικό τρόπο, έτσι όπως πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί.

Ίσως έτσι να έχουμε μάθει και κάτι πολύ σημαντικό. Να μην ξεχνούμε τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας. Κάτι Παλιά Χριστούγεννα. Η κοπή της Βασιλόπιτας. Κάποτε, στο χωριό. Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά. Και να θυμόμαστε πάντοτε.

(Πρώτη δημοσίευση Χριστούγεννα 2016)