Ήταν εκείνη τη νυχτιά, που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα, η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά, να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.
Ξέχασες κείνο το σκοπό, που λέγανε οι Χιλιάνοι,
Άγιε Νικόλα φύλαγε κι Άγια Θαλασσινή.
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Μόντιλιάνι,
που τ' αγαπούσε ο Δόκιμος κι οι δυο μαρμαρινοί.
Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται,
σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού.
Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη,
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ.
Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το Στρατή, που πάει για το Ντεπότ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.