Υπήρξαν κι αυτά τα καλοκαίρια, για τα παιδιά μιας άλλης εποχής...

ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία είχαμε έναν πολύ σοβαρό λόγο, να ανυπομονούμε να ξανανοίξουν τα σχολεία, γιατί ήμασταν κουρασμένα από τις δουλειές του χωραφιού, του σταύλου, του τρυγητού, της αγροτικής ενασχόλησης όλης της οικογένειας! Αλλά παράλληλα, ήμασταν και χορτασμένα από του καλοκαιριού τις όμορφες "αλητείες", στα σοκάκια του χωριού, στα ποταμάκια και τα ρυάκια, που τα κάναμε σύνορα, ανάμεσα σε δύο "στρατόπεδα". Ο πόλεμος με ξύλινα σπαθιά και πέτρες πολλές φορές ήταν "άγριος"... Κάθε ομάδα μαχόταν προκειμένου  να κατακτήσει την περιοχή του "εχθρού" και όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς...αίμα...


Ναι. Είναι λίγο ασυνήθιστο, αλλά εμείς τα παιδιά του χωριού, είτε στη δεκαετία του '70 ως παιδιά δημοτικού, είτε αργότερα στη δεκαετία του '80 ως γυμνασιόπαιδα, νοιώθαμε την ανάγκη να καθίσουμε στο θρανίο τον Σεπτέμβριο για να ξεκουραστούμε λίγο, αφού τα καλοκαίρια μας ήταν γεμάτα από δουλειές, αλλά και από ξεγνοιασιά, που δε νομίζω να μπορούσαν σε τέτοιο βαθμό να τη βιώσουν τότε και τα παιδιά των πόλεων. 

Όχι. Δεν μπαίναμε στο καράβι να πάμε Σαντορίνη, Μήλο, Μύκονο ή Χίο. Να παίζουμε όλη μέρα στην παραλία χωρίς σκοτούρες και να πηγαίνουμε με τους γονείς μας στη συνέχεια στα ταβερνάκια και τις ντίσκο. Να γνωρίζουμε τουρίστριες και να τις καμακώνουμε με κείνο το περίφημο "άϊ λαβ γου. Γιου λαβ μι"; Ή "πωωως σεεε λένεεε; Εμέεεενα με λένεεεε Γιώργοοοο. Θέλεις να τα φτιάξουμεεεε";;;; Συνοδευόμενα πάντοτε τα λόγια αυτά και από τις ανάλογες χειρονομίες για να....βοηθήσουμε την τουρίστρια να καταλάβει τα...."αγγλικά μας".... Υπήρχαν και τέτοιες περιπτώσεις βέβαια, αλλά λίγες...

Μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στις δεκαετίες του '70 και του '80. Όταν ακόμα είχαμε παραγωγές προϊόντων. Από την ώρα που έκλειναν τα σχολεία, εμείς κάθε μέρα σχεδόν, βρισκόμασταν στην ύπαιθρο για να βοηθήσουμε τον πατέρα. Τις περισσότερες μέρες του καλοκαιριού, εμείς τα παιδιά του χωριού, φεύγαμε νωρίς τα πρωί για το χωράφι και γυρίζαμε βράδυ. Αλλά αμέσως "αλωνίζαμε" τους δρόμους και κάναμε με τις παρέες μας ένα σωρό "αλητείες", για τις οποίες τα σημερινά παιδιά ίσως και να γελούσαν. Να τους φαίνονταν εξωπραγματικά...

Ο τρύγος. Οι γεμάτοι κρεμαστοί οψιγιάδες που γέμιζαν κι έπρεπε να στρώσουμε και τους χαμωτούς, με τους νεαρούς της οικογένειας να κάνουν τους κουβαλητές, ενώ οι γυναίκες να απλώνουν και ένας να βρίσκεται στη λάντζα για να "λουσιδιάζει"  τα σταφύλια βουτώντας το λαντζάκι μέσα στο δοχείο με την ποτάσα, που στο μεταξύ, του έκαιγε τα χέρια, είτε φορούσε γάντια είτε όχι...

Εγώ θυμάμαι τη δική μου οικογένεια να τέτοιες μέρες, να είμαστε όλα τα παιδιά στο μετόχι του παππού όπου υπήρχαν τα αμπέλια γύρω από αυτό. Και να τρυγούμε από τα ξημερώματα, πριν φέξει καλά καλά η μέρα, να σταματάμε για κολατσιό και μεσημεριανό και να συνεχίζουμε μέχρι να αρχίσει να πέφτει σιγά - σιγά το σούρουπο. Δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά από την τσίκνα του τσουκαλιού έξω στην παρασιά, (που αποτελούνταν από μερικά μεγάλα χαράκια)... Και το φλασκί του παππού γεμάτο πάντα από κρασί, που το έπαιρνε στον τρύγο και το έβαζε κάτω από τις κουρμούλες για να το διατηρήσει κρύο μέχρι το κολατσιό του μεσημεριού...

Οι δουλειές ήταν σκληρές για μας τα παιδιά του χωριού. Δεν σταματούσαμε καθόλου όλο το καλοκαίρι. Βρίσκαμε όμως χρόνο και για τις παρέες μας. Τον "πόλεμο" με τα ξύλα και τις πέτρες. Τις βόλτες μας στα σοκάκια του χωριού. Τα πρώτα μας ερωτικά καρδιοχτύπια, τις πρώτες μας ανησυχίες της έναρξης της εφηβικής επαναστατικότητας. Ήταν μάλιστα χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής εκείνης, να βγαίνουν οι παρέες κρατώντας το τεράστιο στερεοφωνικό κασσετόφωνο και να γίνονται συναντήσεις στους δρόμους και τις πλατείες, με τη μουσική ροκ ή ντίσκο να παίζει δυνατά, όσο δυνατά μπορεί να παίξει βέβαια ένα στερεοφωνικό μηχάνημα, σε μία ανοιχτή πλατεία...

Ζήσαμε και τις καψούρες μας. Ζήσαμε και τα παρεάκια μας στη θάλασσα. Ζήσαμε και τις βραδυνές μας αποδράσεις προς την πόλη για ντισκοτέκ ή καφετέρια κρυφά απ΄ τους γονείς. Όλα τα ζήσαμε κι εμείς. Τα παιδιά των δεκαετιών εκείνων. Που μεγαλώσαμε ίσως πιο δύσκολα απ΄ τα σημερινά παιδιά. Γιατί από μικρά παιδιά μάθαμε να γινόμαστε ένα με το χώμα. Να μας τσιμπάνε οι μέλισσες και οι σφήκες και να μας βάζουν οι γονείς κρεμμύδι για να μην πάθουμε μόλυνση...

Μεγαλώσαμε πιο γρήγορα. Γιατί φρόντισε γι αυτό, η ίδια η Μητέρα Φύση. Την ώρα που οι συνομήλικοι των πόλεων "βούλιαζαν" στους καναπέδες τους πίνοντας σοκολάτα ρόφημα και παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, ή πήγαιναν διακοπές με τις οικογένειες τους στα νησιά.

Αυτά ήταν τα δικά μας καλοκαίρια και τα θυμάμαι με νοσταλγία. Ναι. Υπήρξαν κι αυτά τα καλοκαίρια για τα παιδιά μιας άλλης εποχής...